Diego Herman (° 1994) KASB Brussel, Master in Schilderkunst

Zijn schilderijen bestaan uit een synthetische weergave van elementen uit het stedelijke en voorstedelijke gebied. De kunstenaar gebruikt het vocabulaire van een geglobaliseerd landschap als uitgangspunt van waaruit hij de begrippen eigendom, de habitat en alteriteit verkent in composities die hybride plaatsen tonen.

Een van de drijvende krachten achter zijn werk is zijn persoonlijke ervaring als Belgisch staatsburger uit een multicultureel gezin en het gevoel nergens bij te horen. Dezelfde onderliggende kwestie’s vormen de oorsprong van elk schilderij dat hij maakt.

Herman beschouwt het landschap graag als een politiek schilderonderwerp in die zin dat het, zelfs als er geen menselijke figuur zichtbaar is, gaat over mensen en het fysieke bewijs van hoe we samenleven. Wat hem interesseert in het schilderen van deze landschapselementen is dat ze, doordat ze in het middelpunt van de belangstelling komen te staan, menselijke zwakheden onthullen.

De afstand die het schilderen met zich meebrengt, laat de inspanningen zien van een mensheid die zich kwetsbaar weet en die een hek probeert te plaatsen tussen zichzelf en de wereld. Een gevoel van leegte is ook gerelateerd aan zijn werken.

Herman is gefascineerd door het belang van grenzen en begrenzingen in de manier waarop we over ruimte denken. De afgelopen jaren heeft hij gewerkt met het motief van het hek als een sterk symbool voor de belemmering van de vrije beweging van lichamen. Hij heeft er een industrieel object in gevonden dat door zijn constante vorm deel uitmaakt van een universeel vocabulaire.

Door de tijd heen zijn hekken en kooien aanwezig gebleven in zijn werk en delen ze het schilderoppervlak met andere terugkerende onderdelen zoals plastic stoelen en kleurenpaletten die verwijzen naar thermische beelden die gebruikt worden voor oorlog en jacht.

English

Diego Herman (b. 1994) KASB Brussels, Master in painting

His paintings consist of a synthetic representation of elements from the urban and suburban area. The artist uses the vocabulary of a globalized landscape as a starting point from which he explores notions of ownership, habitat and alterity in compositions that show hybrid places.

One of the driving forces behind his work is his personal experience as a Belgian citizen from a multicultural family and the feeling of not belonging anywhere. The same underlying issues are the origin of every painting he creates.

Herman likes to consider the landscape as a political painting subject in the sense that, even if no human figure is visible, it is about people and the physical evidence of how we live together. What interests him in painting these landscape elements is that because they become the center of attention, they reveal human frailties. The distance involved in painting shows the efforts of a humanity that feels vulnerable and tries to put a fence between itself and the world. A sense of emptiness is also related to his works.

Herman is fascinated by the importance of borders and boundaries in the way we think about space. In recent years, he has worked with the motif of the fence as a strong symbol of the impediment to the free movement of bodies.

He has found in it an industrial object whose constant form makes it part of a universal vocabulary. Over time, fences and cages have remained present in his work, sharing the painting surface with other recurring components such as plastic chairs and color palettes that reference thermal imagery used for war and hunting.